Το κλειδί

Κάποια νύχτα από το αιδοίο μιας γυναίκας

ξεγλίστρησε ένα κλειδί.

Κι έπεσε στο πάτωμα.

Ξύπνησαν οι γείτονες από το βρόντο

"ένα κλειδί έπεσε, ένα κλειδί ορφανό,

τι να ανοίγει;"

Εκείνη δεν ξύπνησε, ήξερε,

πως το κεφάλι της μπορούσε πια να ξεκλειδώσει.

Μέσα βρήκε κήπο πρωτόγονα άγριο

και ήταν ησυχία.

Μα είχε έρθει για θάνατο αυτός ο φυσιολάτρης

Και γνώριζε και ξερίζωνε

δυο πικρά χορτάρια,

το Μικρό και το Αδύναμο.

Τέλος μια άφθονη πόα,

την Εμμονή.

Όλη νύχτα σκότωνε

Άλλαζαν οι εποχές μέσα σε μια στιγμή.

Το πρωί είχε μαλακό χώμα μπλεγμένο στα μαλλιά

(στο αζάρωτο μέτωπο μια μέλισσα αναζητούσε νέκταρ)

Και πέραν προσδοκίας,

χωρίς άλλους μάρτυρες

η πλάτη της είχε γίνει μια ιδέα

πιο ίσια.

Απ’ οπουδήποτε αλλού χαμένο

Πολλαπλασιασμένο

Το κλειδί λαμπύριζε, μέσα στης μέλισσας τα μάτια.

Σπάνια είδη

“Μοναδικός και ανεπανάληπτος

θαύμα της φύσεως

με προοπτικές

και μέλλον που θα στιγματίσει

την οικουμένη

άστρο που θα λάμψει

καρπός μήτρας σε κέφια

καλούπι αχειροποίητο συγκυρίας σοφής

αχ, τι όμορφη, τι μεγαλειώδης

η μοίρα του εκλεκτού

πόσο τυχερός και πλούσιος

αυτός ο κόσμος με το πολύτιμο

φορτίο που κρατάει στην αγκαλιά του

και στροβιλίζεται γύρω απ' τα άστρα..”

..σκέφτονται, όλοι, ανεξαιρέτως,

ο καθένας για τον εαυτό του

οι κάνθαροι τούτου του ντουνιά

στη μούρη και το φέρσιμο όμοιοι

κυλώντας ο καθένας

τη δική του σβουνιά πάνω στις πέτρες.

Λίγα παιδιά, λίγη κοπριά και ένα πτώμα.

Και η γη γυρίζει ακόμα και είναι γεμάτη ήρωες.

Τραγωδια

Τα σημεια στιξης προσδεθηκαν γερα

περασαν οι αεροσυνοδοι

προσεφεραν ροζ χαρτι με αρωμα τελους

και φυστικια

πιλοτος το ευθυ νοημα

καμικαζι απο μανα

και πηγε και το ριξε

πανω σε κατι γυμνα παθη

κλαινε απαρηγορητοι

οι ερασιτεχναι ποιηται

απο τοτε

Πρόβα

Πριν κοιμηθώ

ανοίγω τα παράθυρα

στην παγωνιά,

βάζω τα σεντόνια

στην κατάψυξη,

ξεγυμνώνομαι

και ξαπλώνω

ανάσκελα,

να συνηθίζω.

Μαργαρίτες ανθίζουν ήδη

απ' το κεφάλι μου.